Parafia w Rożwienicy została erygowana w 1393 roku za sprawą fundacji Mikołaja Mzurowskiego. W 1446 roku parafię oddano pod opiekę Zakonu Kanoników Regularnych Grobu Jerozolimskiego – Bożogrobcom. Po skasowaniu przez władze zaborcze tego zakonu w końcu XVIII w., funkcję proboszcza pełnił zsekularyzowany zakonnik, po czym parafię rudołowicką oddano pod opiekę księżom diecezjalnym.
Pierwszą informację o plebanii w Rudołowicach, odnajdujemy w kronice parafialnej, z której dowiadujemy się, że w wyniku pożaru w 1763 r. spłonęła plebania i część akt kościelnych. Na austriackiej mapie wojskowej pochodzącej z końca XVIII w. przykościelne zabudowania oznaczono schematycznie. Więcej informacji dostarcza mapa katastralna Rudołowic z 1849 roku, gdzie szczegółowo oznaczono wszystkie zabudowania. Zauważyć na niej można istniejące koło kościoła liczne drewniane zabudowania, w tym obszerny budynek w otoczeniu ogrodów – najprawdopodobniej plebanię. Kolejnych informacji o zabudowaniach plebańskich dostarcza ponownie kronika parafialna, która informuje nas, że ks. Feliks Stelcel (proboszcz w latach 1894-1910) zastał kościół, plebanię oraz budynki gospodarcze w „stanie opłakanym”. W 1895 r. zwołano komitet parafialny i postanowiono między innymi, ze plebania pokryta zostanie nowym gontem. W czasie tym proboszcz własnym kosztem założył ogród, zasadził drzewka świerkowe przy jednej ze ścian plebanii, wybudował werandę, a u wejścia głównego przeszklony ganek.
Na początku I wojny światowej, po wkroczeniu Rosjan, plebania jak i zabudowania gospodarcze zostały częściowo zrujnowane. W okresie powojennym budynek musiał znajdować się w na tyle złym stanie, że w 1924 r. wyjednał proboszcz pozwolenie na sprzedaż ziemi plebańskiej celem wybudowania nowej plebani gdyż stara waliła się. Na cel budowy sprzedano 18 morgów pola, a za uzyskana kwotę wybudowano plebanię murowaną, krytą blachą, tak że w 1926 r. budynek gotowy był do zamieszkania. Powstały w tamtym czasie obiekt zachował się do dziś i nadal służy jaku mieszkanie proboszcza. W roku 1939 przez plebanię przewinęły się tłumy uchodźców z zachodniej Polski, którym udzielono schronienia, żywności i ubrań, zwłaszcza żołnierzom cywilnych ubrań aby uchronić ich przed wzięciem do niewoli. Budynek nie ucierpiał w czasie działań wojennych. W 1955 r. do kościoła i plebanii doprowadzono elektryczność, a w 1959 r. na plebanię doprowadzono wodociąg oraz w 1972, telefon. W 1983 r. wybudowano przy plebanii garaż oraz założono centralne ogrzewanie.
W ostatnich latach wykonano remont elewacji oraz wymianę pokrycia dachowego i stolarki okiennej.
Fot. P. Gęsiorski - WUOZ w Przemyślu
