Budynek spichlerza usytuowany jest w obrębie dawnego folwarku plebańskiego zajmującego rozległą działkę rozciągającą się od potoku Świnka (d. Stara Rzyka) w kierunku południowym po łuk drogi oddzielającej gospodarstwo od kościoła i cmentarza parafialnego. Znajduje się na wprost starej plebani, na skarpie, w którą jego dolna kondygnacja częściowo się zagłębia. Frontem zwrócony jest w stronę podwórza, przekształconego obecnie w niedużą winnicę, z którego poziomu bezpośrednio dostępne było wejście do wnętrza murowanego przyziemia, a wyżej po drabiniastych schodach można było dostać się na wyższą kondygnację.
Spichlerz został zbudowany zapewne po 1850 r. Na katastrze z 1852 r. pokazane są dwa drewniane budynki przy południowym brzegu podwórza, ale żaden z nich swą lokalizują, czy obrysem nie odpowiada obecnie istniejącemu spichlerzowi. Według katalogu Zabytków obiekt został w 1927 r. przekształcony. Ślady tych działań widoczne są w elewacji zachodniej, w murowanej kondygnacji przyziemia.
W strukturze murów i drewnianej konstrukcji budynku widać wtórnie wykorzystany budulec: starannie opracowany kamień ciosowy ze śladami otworów, belki z gniazdami po wcześniejszych polaczeń, skrzydło drzwi ramowo-płycinowych służące za ściankę sąsieka (pochodzące z dworu lub plebani), czy kowalskiej roboty skrzydło drzwi frontowych dużo starsze od samego spichlerza.
Jest on budowlą założoną na planie kwadratu o trzech kondygnacjach: z murowanym przyziemiem z piwnicami, drewnianym piętrem z podcieniem i z poddaszem. W przyziemiu mieszczą się sklepione komory piwnic rozmieszczonych w układzie trójosiowym osiowym, jednotraktowym z jedną tylko komora wtórnie podzieloną na dwa trakty. Wymurowane z kamienia łamanego, w dolnej partii regularnie oprawionego, wyżej bardziej rustykalnego, starannie ułożonego bez fugowania, na narożach wzmocnione jest tu i ówdzie ciosami i płytami. Sklepienia kolebkowe ujęte są w połowie swej długości gurtami są ceglane w układzie główkowym. Zaprawa wychodząca na lico cegły świadczy o tym, że wykonano je na szalunku, bez koniczności fugowania. Nie zauważa się śladów tynkowania lub pobiał wapiennych.
Otwory komunikacyjne miedzy komorami sklepione są płasko, poniżej wezgłowia kolebek bez zastosowania lunet. Wzmocnieniem ich, a także otworów okiennych, są węgary i nadproża z brusów prymitywnie z sobą łączonych, do których montowane są skrzydła deskowych drzwi lub kute kraty okienne. Jedynie otwór wejściowy zaopatrzony jest w skrzydło kowalskiej roboty wykonane z nitowanych blach, opatrzone solidnym zamkiem z archaicznym mechanizmem. W komorach zachowała się glinobitka.
Kondygnacja piętra ma konstrukcję zrębową, nagą. Belki starannie ociosane o regularnym formacie zwęgłowane są na jaskółczy ogon. Strop wsparty jest na dwóch podciągach ustawionych na słupach odpowiednio do konfiguracji murów przyziemia. We wnętrzu widoczne są fragmenty przepierzeń konstrukcji łątkowo-sumikowej. Od strony frontowej ściana zrębu jest cofnięta względem przyziemia, co pozwoliło na utworzenie podcienia. Całość nakryta jest dachem dwuspadowym naczółkowym, podpartym w strefie podcienia słupami. Szczyty są szalowane; pokrycie z dachówki cementowej. Więźba konstrukcji krokwiowo-płatwiowej z jętką wspartą na dwóch stolcach. Podcień posiada na osi środkowej nadwieszony ganek ze schodami drabiniastymi prowadzącymi na piętro. Ganek osłonięty jest daszkiem dwuspadowym wspartym na słupach.
Zabytkowy budynek w niemal niezmienionym kształcie przetrwał do dziś, ale przez to że nie jest użytkowany od dłuższego już czasu jego stan techniczny znacznie się pogorszył, czego skutkiem jest utrata niektórych mniej trwałych komponentów wyróżniających tę budowlę. Mimo tego wyróżnia się znaczną malowniczością z racji atrakcyjnego usytuowania w terenie oraz ze względu na charakter archaicznej formy architektonicznej wywodzącej się z tradycji znacznie starszej w stosunku do czasu swego powstania. Budowli tego typu zachowało się niewiele w regionie, a są one świadectwem dawnego sposobu prowadzenia gospodarstwa o charakterze folwarcznym.
