Drewniane cerkwie w polskim i ukraińskim regionie Karpat

16 drewnianych cerkwi (kościołów) zlokalizowanych na wschodnich krańcach Europy Środkowej, w polskim i ukraińskim regionie Karpat stanowi wyjątkowy przykład szeroko niegdyś rozpowszechnionej w krajach słowiańskich tradycji drewnianego prawosławnego budownictwa sakralnego, które przetrwało do dziś. Architektoniczne formy cerkwi o trójdzielnych planach, kopułach brogowych wraz z wolnostojącymi dzwonnicami są zgodne z wymogami liturgii Kościoła Wschodniego jednocześnie, odzwierciedlając kulturowe tradycje lokalnych społeczności, które rozwinęły się w izolacji ze względu na górzysty teren.

Cerkwie te prezentują typy architektury: huculski w południowo-wschodnim ukraińskim regionie Karpat w Wierbiążu Niżnym i Jasinie; halicki w północnej części Karpat, po obu stronach polsko-ukraińskiej granicy w Rohatynie, Drohobyczu, Żółkwi, Potyliczu, Radrużu i Chotyńcu; bojkowski, po obu stronach granicy polsko-ukraińskiej w pobliżu granicy ze Słowacją w Smolniku, Użoku i Matkowie oraz łemkowski w polskich Karpatach Zachodnich w Powroźniku, Brunarach Wyżnych, Owczarach, Kwiatoniu i Turzańsku. Cerkwie zbudowane są w konstrukcji zrębowej ze złożonymi systemami złącz narożnych i stanowią przykład niezwykłych umiejętności ciesielskich oraz rozwiązań konstrukcyjnych. Wzniesione zostały na drewnianych podwalinach ułożonych na kamiennych fundamentach, ich ściany i dachy pokrywają drewniane gonty. Cerkwie z przyległymi do nich cmentarzami i czasami wolnostojącymi dzwonnicami otoczone są murami lub ogrodzeniami z bramami, otoczonymi drzewami.